امام على علیه السلام در حدیثی می فرماید: «ماه رمضان، شما را فرا رسیده است، ماهى که سَرورِ ماه هاست و آغاز سال است.»
به گزارش پایگاه خبری شایوردنیوز، ماه رمضان، ماهی‌ست که بندگان خدا به میهمانی خدا دعوت می شوند، تا خداوند از آن‌ها به رسم میزبانی به طور ویژه و عاشقانه پذیرایی کند. ماهی که در آن رحمت، بخشودگی، مهربانی، بخشندگی، راز و نیازهای خالصانه، نوازش های گرم و مهربانانه معبود و…به اوج می رسد. خداوند در این ماه به بندگان فرصت می دهد تا توشه ای برای خود جمع آوری کرده و در این ماه گناهان بخشیده می شود و اعمال نیک فزونی می یابد.
«رمضان» در لغت از «رمضاء» به معنای شدت حرارت گرفته شده و به معنای سوزانیدن است. چون در این ماه گناهان انسان بخشیده می شود. همچنین گفته شده که از «حرّ» گرفته شده که به معنای برگشت از بادیه به شهر است. این ماه اهمیت خاصی نسبت به دیگر ماه‌های سال دارد و تنها ماهی است که نام آن در قرآن کریم آمده است.
«رمضان» از «رمیض»، به معناى ابر و باران در پایان چلّه تابستان و ابتداى فصل پاییز است که گرماى تابستان را دور می‌کند. به این دلیل این ماه را «رمضان» گفته‌اند که بدن هاى آدمیان را از گناهان می شوید.
همچنین در برخی احادیث آمده است که رمضان یکی از نام های خدای سبحان است و نهی شده است که آن را بدون احترام و افزودن واژه «ماه» به کار ببرند. رسول گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند: «نگویید رمضان چون رمضان یکی از نام های خدای تعالی است. بلکه بگویید ماه رمضان.»
در روایتی دیگر از پیامبر (ص) بیان شده است: «بدرستی که این ماهتان مانند دیگر ماه ها نیست، هنگامی که به سوی شما می آید با برکت و رحمت می آید و هنگامی که می رود با بخشیدن و آمرزیدن گناهان می رود. این ماهی است که حسنات در آن دو برابر پاداش دارد و عمل های خیر مورد قبول است. هرکس در این ماه برای خداوند عزوجل دو رکعت نماز بخواند خداوند او را بیامُرزد.» سپس فرمود: «همانا شقی کسی است که شقی از این ماه بیرون برود و گناهانش آمرزیده نشود، هنگامی که نیکوکاران با جوائز پروردگار کریم رستگار می گردند او زیان می کند.»
آرام آرام زمزمه نجواها و دعاهای غروب و سحرگاهان به گوش می رسد. زمزمه هایی که تنها امید گناهکاران برای بخشیده شدن اعمال و کمال معنویشان است. روزهایی‌ست که بارهایی بر روی شانه های بندگان سنگینی می کند و مسیر سخت بندگی را به مشقت می اندازد و حال در این روزها فرصت آن رسیده است که این بار سنگین را از دوش ها برداشته و دوان دوان به سمت آغوش باز پروردگار گام برداشته و سر بر بالین مولایمان بگذاریم.
