نویسنده: غلامرضا بنی‌اسدی/روزنامه‌نگار
آنچه هست را باید گفت. خبرنگاری واقعیت نگاری است. آنچه هست را باید گفت، نه کم و نه زیاد. به انصاف باید قلم زد. خود را در یوم الحساب دید و قلم زد. در پیشگاه محکمه الهی فرض کرد و قلم زد.
شایوردنیوز_یادداشت، این که ما خبرنگاران خود را خوب می‌دانیم و پندار ما هم – مثلا – بهتر شدن اوضاع است هم دلیل نمی‌شود غیر واقعیت را روایت کنیم یا حتی واقعیت را رنگ و طعم دیگر زنیم. صداقت اخلاقی و حرفه‌ای را باید تراز دانست. عیار محصولات رسانه‌ای را هم با این تراز باید سنجید. وجه تمایز ما با دیگران در حوزه رسانه هم همین است؛ انصاف و عدالت. انصافی که وقتی کفه‌هایش را تنظیم می‌کند، “فمن یعمل مثقال ذره” را در حساب می‌آورد و خیرش را اجر می‌دهد و شرش را تاوانی در راه است. در صراط عدالت هم باید قلم بزنیم و در این مسیر، هرگز و هرگز و هرگز قلم به تضییع حقوق کسی بر کاغذ نبریم و برای “سهو القلم” هامان هم تدبیری بیاندیشیم که هم کم و کمتر شود و هم به گاه وقوع، جوانمردانه جبران کنیم و مؤمنانه عذر بخواهیم. این سلوک رسانه‌ای مؤمنانه است و خبرنگار باید با التزام عملی بدان، قلم خود را رشحه‌ای از ذوالفقار مولا علی بداند که اگرچه ناحق را گردن می‌زند اما جز به وقتش از نیام در نمی‌آید.
خبرنگار، اهل جنجال و جدل نیست بلکه قلم به “نقد ” می‌زند تا داشته‌های اقتصادی، اجتماعی و به ویژه معرفتی جامعه را به “نسیه” تاراج نکنند. بالاتر از انصاف، جوانمردی را هم در حق همه حتی دشمن روا می‌دارد و مخالف را به تیغ “مباهته” از هستی ساقط نمی‌کند.
قلم خبرنگار به نقد در عین حال حفظ آبرو توانمند است اما هرگز به وادی تخریب و تحقیر و تمسخر نباید میل پیداکند. این میل، کششی شیطانی است چه تخریب و تحقیر و تمسخر، خُلقی چنان است. پرونده نمی‌سازد. بنگاه رسانه‌ای را با مرکز اسناد اتهام به این و آن اشتباه نمی‌گیرد. برای هر حرفش حساب در نظر دارد چه رسد به کلمه و جمله و مقاله اش. آنان که بی‌حساب به اندازی مثنوی هزار من کاغذ در متهم کردن دیگران می‌نویسند اگر هم بشود آنان را خبرنگار نامید قطعا به وصفِ ایمان و انقلابی نمی‌شود آنان را متصف کرد و ستود. باری، خبرنگارمؤمن برای خود رفتاری به قاعده “مُحسنین” قائل است؛ می‌کوشد “کارِ درست” را به درست‌ترین شیوه انجام دهد و نگذارد در نگاه و قلم او، تخریب جای نقد را بگیرد و یا نقد به نق زدن تنزل یابد. خبرنگار، غرض ندارد. از پیش، داوری نمی‌کند و کلماتش را در ذهن نمی‌چیند. خبر نمی‌سازد، به ناحق موج ایجاد نمی‌کند. اول می‌بیند و مؤمنانه و صادقانه هم نگاه می‌کند. با هزار احتیاط و تامل هم بررسی می‌کند اما وقتی به “یقین” رسید، با همه ایمان و اعتقادش می‌نویسد. هیچ چیز او را از انجام وظیفه باز نمی‌دارد حتی اگر جوهر قلمش تمام شود آن را از خون خود پُر می‌کند تا حق مطلب را ادا می‌کند.
حق هم همین است که میراث‌داران شهید صارمی چنین باشند و خدا کند همه ما اهل رسانه به این رسم، ملتزم باشیم. خدا کند از همه “نارسمی”های جوانمردی سوز به دور بمانیم. ان‌شاالله.
