نویسنده: غلامرضا بنی اسدی/روزنامه‌نگار
یادداشت_شایوردنیوز/کلماتم را امروز بسیج می‌کنم تا از مردی بنویسند که نماد تام و تمام و البته بی‌ادعای فرهنگ بسیجی است، مردی که همیشه دقیقا همان جایی بود که باید باشد. همان نقشی را می‌زد که باید می‌زد. نکته‌ای را که باید گفت این است که ما شاید شخص سردار شهید را درک نکرده باشیم اما شخصیت او را فهم کرده‌ایم.
در فراز و فرود‌هایی که پشت سر گذاشته‌ایم او را و کُنش و واکنش‌های او را دیده‌ایم. این ما را به شناختی رسانده است که نشود در آن تردید ایجاد کرد. لذا تاسف می‌خوریم وقتی می‌بینیم برخی‌ها که خودش را، زبانش را نتوانستند به خدمت بگیرند، می‌کوشند امروز دلخواسته‌های خود را به اسم او جار بزنند. البته ناکام می‌مانند چون مردم “سربازِ” خود را خوب می‌شناسند. منهج زیستی او را می‌دانند. مهندسی رفتاری او را تجربه کرده‌اند. پس این جماعت به‌رغم زحمتی که می‌کشند نمی توانند او را چنان به جامعه بباورانند که خود هستند.
قبلا هم کسانی مطالبی مطرح می‌کردند اما با بی‌توجهی مردم مواجه شدند. مردم، سلیمانی خودشان را دوست دارند. سلیمانی هم مردم را، همه مردم را دوست داشت. او برای توسعه و تعمیقِ امنیت ملی و ارتقای ضریبِ احترام همه مردم با هر نوع نگاه و سلیقه و حتی دین و مذهب، تلاش می‌کرد. حرمت بزرگان را نگه می‌داشت آن هم در زمانه‌ای که سنگ زدن به اینان امتیاز حساب می‌شد.
آنچه او در تشییع جنازه مرحوم آیت‌الله هاشمی رفسنجانی گفت و انجام داد، عیار او را از دیگران متمایز می‌کرد. همان دیگرانی که اگر میدان‌داری آیت‌الله در جایگاه فرماندهی جنگ نبود، امروز شاید فرصت نمی‌یافتند لباس بر تن کنند. باری، همین تفاوت‌ها بود که حاج قاسم را عزیز کرد. ما هم پاسدار عزت او بمانیم چنان که او برای حفظ حرمت و امنیت ما تا آخر ایستاد.
