نویسنده: غلامرضا بنی اسدی/روزنامه‌نگار
شایوردنیوز_یادداشت/همه باید حال و روز مردم را رعایت کنند. اولین ما به ازای این “رعایتِ احوال” حرمت گذاشتن به مردم است. این که کارمان نمک پاش نباشد برای زخم ناسور شده مردم. می‌دانیم همه مان که حال بسیاری از هموطنان ما خوب نیست. می‌دانیم که تورم چنان طوفانی در زندگی‌ها انداخته که تمشیت حداقلی زندگی هم برای مان آرزوست. زلزله گرانی هم آن طوفان را چنان کامل کرده است که زندگی‌های کامل شده در طبقه متوسط جامعه هم آوار آسا فروریخته است. در شرایطی چنین اگر کارگزاری حتی با پول شخصی طیب و طاهر هم حد و مرز‌ها را نادیده بگیرد باید ترمزش را کشید. این رسمی علوی است. از یاد نمی‌بریم این کلمات هشدار دهنده و هوشیاری بخش را که “اى پسر حنیف به من خبر رسیده که مردى از جوانان بصره تو را به سورى فرا خوانده و تو نیز بدانجا شتافته‌اى. سفره‌اى رنگین برایت افکنده و کاسه‌ها پیشت نهاده. هرگز نمى‌پنداشتم که تو دعوت مردمى را اجابت کنى که بینوایان را از در مى‌رانند و توانگران را بر سفره مى‌نشانند…” بله امیرالمؤمنین علی، علیه‌السلام، فقط عثمان بن حنیف را نمی‌نوازد بلکه درس مملکت‌داری به اعصار و قرون می‌دهد. کارگزاران حکومتی که “جمهوری اسلامی” نام دارد نه از باب استحباب بلکه به عنوان یک واجب سیاسی باید رفتار و سبک زیستی خود را جوری تعریف کنند که باعث آزار مردم نشود.
رفتار معاون بازگشته از سفرتفریحی قطب جنوب، به قلم قرمز رئیس جمهور، پاسخی در خور گرفت. باید هم چنین می‌شد. آن مقام بالای اقتصادی که عیدی، سکه می‌دهد هم باید هم جواب پس دهد و هم کارش جواب بگیرد. تعارف بردار نیست. اگر از مال شخصی و حلال چنین خاصه خرجی‌هایی می‌کنند باید حساب پس بدهند. اگر – خدای نکرده- از مال “ناحلال” است که باید برای عقوبت آماده شوند. این کلام معیارِ امام عدالت علی(ع) است که ” فِی حَلاَلِها حِسابٌ، وَ فِی حَرَامِها عِقَابٌ؛ در حلالِ{دنیا} حساب است و در حرام آن عقاب.” این برای همه است. به ویژه برای مسئولان که رفتارشان برابر دید مردم است.
یک گروه اندک را به رفتار مشابه تحریک می‌کند که باز امام علی(ع) می‌فرمایند: “اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِمْ اَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ؛ مردم، به دولت‌مردان خود شبیه‌ترند تا به پدران‌شان.” اما فراوان در فراوان مردم را می‌آزارد. آقایان که سرشان در حساب و کتاب است، وقتی کارگر برای کار یک ماه، حقوق ۷میلیون ۱۶۶ هزارتومان می گیرد در سال ۱۴۰۳ چطور می‌تواند بپذیرد که رئیس بانک مرکزی، در پایان همان سال به خویشان خود سکه و نیم سکه عیدی بدهد؟ آقایان مسئول گاهی البته برای ساعتی خود را جای مردم بگذارند بد نیست. شاید بفهمند که مردم چه می‌گویند و چه می‌کشند!
