شایوردنیوز_گزارش/برای تماشای نمایشگاه باید به گونه ای دیگر قدم بزنید و ببینید. قرار نیست که بازدید از یک نمایشگاه عادی را تجربه کنید، باید چشم هایتان را با یک روبان ببندید و عصای سفیدرنگی را در دستانتان بگیرید و با چشمان بسته و با کمک عصا اطرافتان را از نظر بگذرانید، زمین بخورید، دستهایتان را بر روی اجسام بکشید، اجسام نرم را لمس کنید و اجسام سخت را در ذهنتان مجسم کرده و شکل آن‌ها را در فضا بکشید، پاهایتان باید با مانع برخورد کند تا راه را پیدا کنید، بایستی درک کنید، حس‌هایتان را به کار گیرید تا بتوانید قدم‌های بعدی را بردارید.
اینجا باید حس آدم هایی را درک کنید که با چشم هایشان نمی بینند و آدمها، گیاهان، گل‌ها، حیوانات، رنگ‌ها، خیابان‌ها، ساختمان‌ها و….را فقط با لامسه درک نمی کنند بلکه با چشم هایی از جنس نور و روشنایی، پیرامون خود را درک کرده و می بینند.
سپیده عدل ایده پرداز نمایشگاه «پشت پرچین تماشا» می گوید: این نمایشگاه به مناسبت ۲۳ اکتبر (۲۳ مهرماه) روز جهانی عصای سفید در فرهنگسرای جوان شهر رفسنجان برپا شده و این نمایشگاه برای این برگزار شده است که مردم قدم زدن را با عصای سفید و چشمان بسته تجربه کنند تا نابینایان شرایطی که در آن قرار گرفته اند را بهتر بپذیرند؛ زیرا اکثر نابینایان از عصای سفید استفاده نمی کنند، به این علت که نابینایان رفتارهای نامناسبی از افراد جامعه دیده اند و بازخوردهایی که در ذهنشان شکل گرفته چندان خوشایند نبوده است.
وی با بیان این‌که ۲ تا ۸ درصد جامعه نابینایان در ایران فقط از عصای سفید استفاده می کنند، اضافه می کند: ۶۰۰ نابینا و کم بینا در رفسنجان است که ۸۰ نفر، نابینای مطلق هستند و فقط ۱۶ نفر از عصای سفید استفاده می کنند.
عدل عنوان می کند: باید در خصوص این‌که چگونه با نابینایان رفتار و برخورد شود، فرهنگ‌سازی کرد و همچنین مسئولین هم بعضی از شرایط را برای آن‌ها تسهیل کنند.
عدل با بیان این‌که ایده نمایشگاه را با یکی از دوستانم مطرح کردم تا به مرحله عمل رسید، خاطر نشان می کند: ایده اولیه نمایشگاه از «داستان فیل مولانا در مثنوی» الهام گرفته شد و همکارانم در فرهنگسرا بسیار کمک کردند.
وی با اشاره به این‌که در نمایشگاه خط بریل هم آموزش داده می شود، بیان می کند: افرادی که از نمایشگاه بازدید کردند، گریه شدند و گفتند یک حس متفاوت را تجربه کرده اند و این‌که به خود آمده اند و از این به بعد قدر داشته ها و سلامتی شان را بهتر می دانند و شکرگزار سلامتی‌شان هستند. آدمها در نمایشگاه فقط با بستن چشم هایشان، واقعا نیازمند می شدند.
عدل اضافه می کند: خودم هم متحول شدم و تصمیم دارم برای نابینایان شهرم فعالیت های فرهنگی انجام دهم.
گاهی باید چشم ها را بست و جور دیگر دید تا روشنی ها و تاریکی ها را با طعمی شیرین یا تلخ چشید و حس کرد تا با دنیایی متفاوت روبرو شد…
به قلم: فاطمه ملایی
